خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش
| خداوندا نگه دار از زوالش | ||
| ز رکن آباد ما صد لوحش الله | که عمر خضر می‌بخشد زلالش | |
| میان جعفرآباد و مصلا | عبیرآمیز می‌آید شمالش | |
| به شیراز آی و فیض روح قدسی | بجوی از مردم صاحب کمالش | |
| که نام قند مصری برد آن جا | که شیرینان ندادند انفعالش | |
| صبا زان لولی شنگول سرمست | چه داری آگهی چون است حالش | |
| گر آن شیرین پسر خونم بریزد | دلا چون شیر مادر کن حلالش | |
| مکن از خواب بیدارم خدا را | که دارم خلوتی خوش با خیالش | |
| چرا حافظ چو می‌ترسیدی از هجر | نکردی شکر ایام وصالش |